پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او:
نازنینم اَدم....
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ،
اَمد پیش !!.
زیر چشمی به خدا می نگریست
!.. محو لبخند غم آلود خدا !
دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم!!.
( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..
یاد من باش ...
که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، ..
گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....
نه ...
به اندازه عرش..نه ....نه
من به اندازه ی تنهاییت ،
ای هستی من ،
.. دوستدارت هستم !!
اَدم ،..
کوله اش را بر داشت خسته و سخت قدم بر می داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین ..
طفلکی بنده غمگین اَدم!..
در میان لحظه ی جانکاه ، هبوط ...
زیر لبهای خدا باز شنید ،...
نازنینم اَدم !...
نه به اندازه ی تنهایی من ...
نه به اندازه ی عرش...
نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
که به اندازه یک دانه گندم ،
تو فقط یادم باش !!!!
نازنینم اَدم ....
نبری از یادم ؟؟!!!!..
نظرات شما عزیزان: